Ik weet me nog goed die eerste keer te herinneren dat ik besloot om een spannend verhaal op papier te zetten. Iets bombastisch en groots en prikkelends, and so on. Maar hoe ik de tekst ook schreef, schrapte en herschreef; het was het allemaal nét niet en te gekunsteld in mijn ogen. Hoe kon ik iets schrijven wat de ander wél kon raken? Het antwoord kwam van een oude rot in het vak. Haar advies voor een beginnende schrijver luidde: ‘Blijf bij jezelf’. Maar wat betekent deze mantra nou concreet?
Eigenlijk is de betekenis simpel uit te leggen. Zorg ervoor dat jij je eigen bron van verhalen bent. Iets wat je hebt meegemaakt, een emotie die je kent, een ontmoeting of een plek die zijn sporen heeft achtergelaten… Is alles wat je schrijft hiermee dan meteen non-fictie? Nee. Bij jezelf blijven is niet letterlijk alles neerpennen in je leven en per se een autobiografisch roman schrijven. Voor mij betekent het dat de aanleiding voor een script, kortverhaal of een novelle zijn oorsprong vindt in mijn ervaring en referentiekader. Dat maakt namelijk het verhaal of de tekst uniek!
Mijn eerste kinderfilm Firuze is een goed voorbeeld van hoe ik deze tip heb toegepast in mijn schrijven. Ik heb een herinnering uit mijn kindertijd uitvergroot tot een korte film waar de kleine kijkers zich mee kunnen identificeren en kunnen meevoelen met het hoofdpersonage.
Welke schrijfmethoden, mantra’s, handvatten gebruik jij bij het schrijven? Wat werkt wel of niet voor jou? Deel je tips in een reactie hieronder.
Leuk bericht, ik heb het gedeeld met mijn vrienden.